Turks Fruit, Jan Wolkers

Turks Fruit

Jan Wolkers

Vooraf:

Turks Fruit is een titel dat ik al heel lang wilde lezen. Het was een boek dat ik al vaak had gezien, en het sprak me aan. Jan Wolkers is de schrijver, en van hem wist ik dat hij een goede schrijver is, dus het kon niet anders dan een goed boek zijn. Er is ook een film van, en wanneer er een boek verfilmd is, geeft dat meestal aan dat het boek ook wel goed moet zijn.

Hoofdpersonages:

Het boek gaat over een kunstenaar (beeldhouwer), die de hele tijd in het ik-perspectief verteld. De ik-persoon heeft een relatie met Olga. Die relatie is tot stand gekomen door een lift. De ik-persoon vroeg om een lift, en Olga pikte hem op. Diezelfde dag hebben ze nog met elkaar gevrijd. Met deze gebeurtenis is de relatie tot stand gekomen, ze zijn uiteindelijk ook getrouwd. Tussen de eerste ontmoeting en het huwelijk zijn er nog wel dingen gebeurt.

Ook de ouders van Olga hebben een rol in dit boek. De ik-persoon vindt de vader van Olga wel aardig, maar hij vindt Olga’s moeder niet zo leuk, omdat zij een diepe afkeer van kinderen heeft.

De Olga in dit verhaal heeft echt bestaan, de roman is namelijk opgedragen aan Olga Stabulas. Dit verhaal zal dus wel een (soort van) biografie zijn.

Samenvatting:

(Het verhaal is niet in chronologische volgorde)

Het verhaal begint in het “heden”. De ik-persoon ligt in bed, hij is aan het nadenken, en vooral over Olga, en alle avonturen die hij beleefd had met haar. Hij heeft veel meegemaakt met haar, en ook veel trieste gebeurtenissen. Hij denkt aan haar, omdat Olga hem verlaten heeft. In de eerstvolgende hoofdstukken gebeurt niet zo veel, hij heeft stiekem een beetje zelfmedelijden omdat hij zo alleen is, hij vertelt al zijn problemen nu hij haar zo mist.
Het verhaal gaat nu terug in de tijd. Het begint nu bij het begin. De ik-persoon heeft Olga leren kennen omdat Olga hem een lift gaf. Na die lift hebben ze een vrijpartij, en ze worden allebei verliefd op elkaar. Maar plotseling gebeurt er wat heftigs, ze raken betrokken bij een auto-ongeluk. Ze spreken elkaar maandenlang niet meer, waarschijnlijk zien ze elkaar een hele tijd niet. Na een paar maanden komen ze elkaar weer tegen, en stiekem vinden ze elkaar nog heel leuk. Zelfs zo leuk, dat ze gaan samenwonen. Hij geniet van die tijd, je leest gewoon de blijdschap die hij in deze tijd gevoelt moet hebben. Er wordt ook veel over seks gesproken. Eigenlijk maakt hij ook een paar cliché uitspraken. De opvallendste was wel: “Alle andere vrouwen hebben niet zo veel betekent voor mij zoals jij betekent voor mij.” Dit wordt genoemd in een gesprek tussen de ik-persoon en Olga. Je kunt dus wel zeggen dat in deze tijd Olga alles voor hem betekende. Zelfs de beelden die de ik-persoon maakte in die tijd, beeldden Olga uit. Je kunt dus wel zeggen dat de liefde sterk aanwezig was in deze periode. Zelfs hun vakanties waren intiem, ondanks dat in een tentje op Ameland was. Ze hadden niet zo heel veel geld, en het geld dat ze hadden, verspilden ze aan jazzconcerten.

Ze praten regelmatig over kinderen. Enerzijds willen ze allebei kinderen, maar anderzijds heeft Olga een angst voor het opvoeden van kinderen. Olga’s moeder heeft Olga veel dingen wijsgemaakt. Zo zei ze bijvoorbeeld dat Olga haar borst had leeggezogen, en dat ze daardoor een borstamputatie had moeten ondergaan. Olga had dus een “angst” voor kinderen, maar niet alleen voor kinderen. Ze had ook een hevige angst voor kanker.

Na een tijdje overlijdt Olga’s vader. Haar moeder begint Olga voortdurend te stoken, waardoor de relatie tussen Olga en de ik-persoon hevig onder druk komt te staan. Haar moeder maakt Olga wijs dat ze allemaal dingen tekortkomt. En na een tijdje accepteert ze dat idee, ze denkt dat dat echt waar is. Desondanks blijven ze nog een tijdje bij elkaar, tot het moment dat ze een zakendiner heeft. Tijdens het diner zit Olga te flirten met iemand anders, terwijl de ik-persoon er bij zit. Olga’s moeder vindt het goed van Olga, terwijl de ik-persoon het verschrikkelijk vindt. Hij vindt het zelfs zo erg, dat hij er gewoon misselijk van wordt. Hij geeft over, midden over de tafel. Uiteindelijk slaat hij Olga een blauw oog, en dit is het einde van hun relatie. Ze gaat wonen bij haar moeder, en ze trouwt nog meerdere keren, maar dit keer is ze niet zo gelukkig als met de ik-persoon. Wanneer het boek bijna afgelopen is, krijgt Olga een tumor. Door alle therapieën en medicijnen wordt ze vergeetachtig, en haar haren vallen stuk voor stuk uit. Wanneer de ik-persoon dit hoort, bezoekt hij haar elke dag. Hij koopt zelfs nog een pruik voor haar. Olga wil uiteindelijk alleen nog TURKS FRUIT eten, omdat haar tanden anders uit zouden kunnen vallen. Op het moment dat Olga sterft, is het boek uit.

Mijn mening:

Ze hadden gelijk, het boek was echt goed. Het verhaal blijft spannend, omdat er in de ik-perspectief gesproken wordt. Je ervaart alles zoals de ik-persoon het ervaart. Er wordt niets verteld over wat er komen gaat. Ik vind dit zelf de leukste manier om te lezen, omdat je totaal niet weet wat er komen gaat, het kan elk moment veranderen. Ook de niet-chronologische manier van vertellen vind ik wel fijn, het komt bij mij dan wat realistischer over.

De manier waarop de titel terugkomt vind ik best wel mooi. Het hele verhaal dacht ik: waarom heet het boek nou eigenlijk “Turks Fruit”? Deze vraag werd ook pas op het einde duidelijk. Het was zeker geen steeds terugkomend iets.

Toen ik het boek zag liggen vond ik het er wat oud uitzien. Het boek komt uit het jaar 1969, dus ik verwachtte dat bepaalde onderwerpen niet meer echt bij deze tijd zouden passen. Maar het viel me eigenlijk allemaal wel mee. De meeste dingen die er gebeurden, zouden nu ook gewoon kunnen gebeuren. De onderwerpen zou je dus bijna “tijdloos” kunnen noemen.

Als ik dit boek met het vorige boek zou vergelijken, zijn er weinig dingen die met elkaar overeenkomen. Het vorige boek was wel wat anders. Toch zijn allebei de boeken wel in het ik-perspectief geschreven. Het leek allebei wel op een biografie. Het vorige boek besloeg een iets grotere tijd. Het ging niet alleen om één hoofdpersoon, er waren meerdere hoofdpersonen. Turks Fruit had maar één hoofdpersoon. Ik vond het allebei echt goede boeken. Het zijn ook allebei bekende titels, van bekende schrijvers. De Kleine Blonde Dood was voor mij wel wat eenvoudiger te lezen. Het waren iets gemakkelijkere onderwerpen. En in dat boek kon ik me wat beter inleven in de hoofdpersoon.

Toch kan ik dit boek net zo goed aanbevelen als het vorige boek. Het is niet zozeer een boek dat je gelezen moet hebben in je leven, maar ik vind het toch mooi dat ik het gelezen heb.

Mindmap